Sedmed Hula Austria Trending News and Sport
Related Articles
Jim Seals, de helft van de soft-rock troubadours Seals and Crofts, is maandag op 80-jarige leeftijd overleden. De doodsoorzaak is niet bekendgemaakt, maar de countryzanger Brady Seals, neef van Seals, bevestigt het overlijden van de zanger op Fb.
“Ik heb internet vernomen dat James ‘Jimmy’ Seals is overleden”, schreef Brady Seals. “Mijn hart breekt gewoon voor zijn vrouw Ruby en hun kinderen. Bewaar ze alstublieft in uw gebeden. Wat een ongelooflijke erfenis laat hij achter.”
Toen de softrock-boom start jaren zeventig de popmuziek trof, werd Seals and Crofts, waar ook zanger en mandolinist Darrell “Sprint” Crofts deel van uitmaakte, al snel de belichaming van het tijdperk. Met hun vaak exotische muzikale instrumentatie, vaag filosofische teksten en klaagmuur-harmonieën passen Seals and Crofts-singles als “Summer time Breeze”, “Diamond Woman” en “We Will By no means Cross This Means (Once more)” even goed bij AM-popradio en de meer avontuurlijke wereld van FM. Van zowel hun 1972 Summer time Breeze als 1975 Best Hits-albums werden destijds elk twee miljoen exemplaren verkocht. “Summer time Breeze”, met de leadzang en teksten van Seals, zou ook worden gecoverd door vele anderen, waaronder de Isley Brothers en Sort O Damaging.
Zeehonden reisden niet de standaardroute naar tokkelende troubadour. Seals, geboren op 17 oktober 1941 in Sidney, Texas, was de zoon van Wayland Seals, een olieman uit Texas en parttime muzikant. Hij begon op jonge leeftijd viool te spelen, received talloze vioolwedstrijden, maar stapte uiteindelijk over op saxofoon. In een lokale band, de Crew Cats, ontmoette hij Crofts, en de twee voegden zich later bij de Champs, bekend van hun instrumentale hit ‘Tequila’. (Seals and Crofts verschenen niet op de observe.) Als onderdeel van hun ambtstermijn in de Champs, verhuisden Seals and Crofts naar Californië, waar ze ook speelden met of liedjes schreven voor een breed scala aan artiesten, waaronder de Monkees, Buck Owens, Gene Vincent en Rick Nelson.
Voor een korte tijd hadden Seals and Crofts hun eigen band, de Dawnbreakers, maar in 1969 waren ze uitgegroeid tot een duo. Hun eerste drie albums waren commerciële blindgangers, maar het vierde, Summer time Breeze, sloeg eindelijk aan nadat een Northeast DJ een kans waagde op de titelsong. Dat nummer bracht ze uiteindelijk in de hitlijsten, en daaropvolgende singles zoals het nog zachtere “Hummingbird” en het lounge-jazzier “Diamond Woman” zetten hun streak voort; het duo pochte ooit over het aantal jaarboeken van de middelbare faculty waarin de tekst van “We Shall By no means Cross This Means (Once more)” is herdrukt.
Achter de sik en petten van Seals en de mandoline van Crofts, onderscheidden het duo zich vaak door de exotische muzikale accenten in hun liedjes; ondanks de countrymuziekachtergrond van Seals, bevatte hun muziek ongebruikelijke stemmingen en maatsoorten onder de enthousiaste harmonieën van het duo. “Ik denk dat onze muziek een combinatie is van het oostelijke deel van de wereld en het westen,” zei Seals in 1971. “We hebben mensen uit Griekenland, Israël, Engeland en Frankrijk, China, overal, naar onze muziek laten luisteren en zeggen , ‘O, het is muziek uit het oude land.’ En het leek ons echt vreemd omdat we het zelf niet beseften totdat we ons werk gingen vergelijken met bijvoorbeeld Perzische muziek, die, als je ernaar luistert, heel dicht bij het onze ligt. En daar wisten we vooraf helemaal niets van. Dus het is gewoon iets dat is gebeurd.”
Tegen het midden van de jaren zestig waren beide mannen ook bekeerd tot het bahá’í-geloof, een religie met Perzische wortels die, zei Seals in 1971, “beweerde dat alle religies op zoek waren naar de terugkeer van een messias of wereldverlosser, en dat Hij de Een.” (Crofts toegevoegd: “Het bahá’í-geloof leert de eenheid van mensen van alle rassen, geloofsovertuigingen, religies, politiek en waarheden.”) Seals’ lied “Traces” vertelde het verhaal van tien bahá’í-vrouwen die in Iran werden geëxecuteerd in de jaren tachtig. Maar diezelfde overtuigingen leidden tot controverse met ‘Unborn Baby’ uit 1974, een anti-abortuslied dat door sommige radiostations werd verboden (terwijl ze door anderen werden omarmd). “Het bahá’í-geloof belijdt dat het leven begint op het second van conceptie,” zei Crofts in 1975, “en het werd aan de moeder en de child geschreven om dit leven niet zo licht op te vatten.”
In 1976 herstelden Seals en Crofts door over te schakelen naar een meer, pop-R&B-geluid voor “Get Nearer”, wat hielp het jacht-rock-tijdperk in te luiden. Maar ze waren nooit in staat om die hit met succes op te volgen. De daaropvolgende albums waren lang niet zo succesvol, en de verschuiving van de pop naar disco en New Wave waren ze in wezen gedoemd te mislukken. Na nog een laatste album, The Longest Highway uit 1980, werden ze gedropt door hun label, Warner Brothers.
Seals and Crofts kwamen in 2004 weer samen voor een nieuw album, Traces, met remakes van hun klassiekers. Tegen die tijd hadden Seals en zijn vrouw, Ruby, hun tijd verdeeld tussen Hendersonville, Tennessee en Costa Rica, waar Seals een koffieboerderij runde. Seals’ broer Dan, de helft van het softrockduo England Dan en John Ford Coley, stierf in 2009 aan kanker. In 2017 kreeg Seals een beroerte, die in wezen een einde maakte aan zijn zang- en tourneedeel van zijn leven.
